Bezorgdheid wel uiten.. of…. juist liever niet?
Het uiten van bezorgdheid, zelfs als dat nederig en beleefd gebeurt, kan verkeerd worden geïnterpreteerd als kritiek. En kritiek op een situatie wordt maar al te gemakkelijk geïnterpreteerd als persoonlijke kritiek. Hierdoor raken verhoudingen verstoord en liggen mensen elkaar opeens niet meer.
Deze goedbedoelde uiting van bezorgdheid leidt tot een nieuwe zorgelijke situatie waardoor mensen elkaar eerder gaan mijden en zich anders gaan opstellen bij vergaderingen of ontmoetingen. Het worden nu eerder ‘gevoelde’ of openlijke confrontaties omdat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen.
Het ego speelt hier een belangrijke rol want deze kan niet altijd goed met kritiek omgaan. Het ego kan worden gezien als een verouderd navigatiemechanisme, wat onvoldoende (h)erkent of in staat is om adequaat in te spelen op de huidige situatie en wat nodig is voor de toekomst. Het ego voelt zich aangevallen, het wordt gevoed door angst en onzekerheid. Angst is een natuurlijke reflex vanuit overleving waardoor dit altijd aanwezig en dominant is. Angst-denken is het risico verlagen dat er iets negatiefs gebeurt of dreigt te gebeuren met jou of jouw omgeving.
Dit resulteert in divergerende beelden/meningen/houdingen bijvoorbeeld in teams/boardrooms vaak ten koste van…. De problemen tussen mensen nemen juist toe. Mensen gaan zich bezighouden met veilige dingen om maar niet iets verkeerd te doen, terwijl er een sfeer van negatieve energie heerst. Bezorgdheid wordt niet geuit, echter mentaal verzuim, burn-out en bore-out nemen toe. Terwijl dezelfde situatie ook anders benaderd kan worden en er minder problemen worden gecreëerd. Dan ontstaat er ruimte en rust waardoor mensen enthousiaster worden. Ze durven zich opener te stellen om te leren van en met elkaar op basis van inzichten. Het beste in elkaar naar boven halen wordt een normale manier van werken. Samenwerken gaat dan echt veel beter en sneller, mensen voelen zich beter en ervaren werkplezier en doelstellingen worden behaald. Vervelende klussen blijven niet meer liggen en elke uitdaging is een kans.
Het benaderen van dezelfde situatie vanuit een andere mindset, is waar werken met Hoop over gaat. Hoop gaat niet over angst en doet er niets mee. Het laat angst links liggen, terwijl het er gewoon is en zo verstilt. Hoop-denken gaat over de kans verhogen dat met zekerheid iets goeds en zinvols ontstaat. Deze mindset om situaties op deze wijze te benaderen zit niet in de natuurlijke programmering van mensen (dat is angst). Om deze natuurlijke reflexen te omzeilen of te verminderen, zijn er nieuwe paden of banen nodig. Deze moeten net als wegen ook aangelegd worden omdat ze niet vanzelf ontstaan. (Hope-circuits, M. Seligman)
Hoop-denken stimuleert deze aanleg. Het bevordert een ‘groeimindset’ welke een positieve invloed heeft op de dynamiek van een team. Hoe bijvoorbeeld fouten maken en het ‘niet-weten’ bespreekbaar gemaakt kunnen worden om ervan te leren. Het gaat dan niet meer over vingerwijzen, schuldvraag en ego’s, maar over het durven uitspreken van bezorgdheid over de situatie en elkaars (suboptimale) prestatie. Niet pappen en nathouden, maar juist inzicht-gedreven werken hoe de situatie te veranderen of prestaties te verbeteren om naar een hoger niveau te komen. Dat is waar mensen energie van krijgen en graag voor naar het werk komen.
Werken met Hoop gaat niet over wie de beste is of het meeste kan, het gaat over de mensen met wie en voor wie ze samenwerken beter maken waardoor elk team buitengewoon goed presteert met werkplezier. De opbrengst is met zekerheid goed en zinvol; elk team boekt binnen 3 maanden resultaat. Hoe meer paden van Hoop aangelegd worden, des te wendbaarder en toekomstbestendiger een team en/of organisatie. Om te starten is er wel moed nodig. Dit is wat Hoop vraagt om mee te beginnen.
Meld u aan op www.hoopwerkt.net en laat weten wanneer u en uw team willen werken met Hoop!
Asha Nagesser, Programmaleider HoopWerkt