Wonderen zijn de wereld niet uit (2)
Precies drie weken geleden schreef ik in mijn vorige blog hier over mijn laatste bezoek aan een ouder echtpaar. De vrouw van 83, mijn mentor en hartsvriendin, had toen nog twee weken te leven. De dag erop had ik haar gebeld en hebben we elkaar nog kort gesproken. Mentaal ging het nog goed, maar fysiek was het niet best gesteld. Ze was nog steeds niet uitgepraat over mijn bezoek de dag ervoor. Voor haar was het een geschenk uit de hemel die haar/hun kwam toevallen. Een gebeurtenis die zich niet laat organiseren. Mooi om zo nog samen een betekenisvol moment mee te maken voor het naderend einde.
Tijdens dit telefoongesprek heb ik haar gezegd dat ik toen geen woorden kon vinden om afscheid te nemen. En dat ik haar toch iets wilde meegeven. “Het feit dat jouw lichaam er binnenkort mee zal ophouden omdat het op is betekent niet dat jouw ziel zal ophouden te bestaan. Jouw ziel gaat verder op naar de volgende reis buiten deze aardse wereld. Gezien onze diepere hartsverbinding zullen wij met elkaar in contact blijven, alleen op een andere manier. Niet via de telefoon of een bezoek, maar via deze ‘speciale verbinding’. Dus ik neem geen afscheid van jou, maar zeg het ga je goed op je volgende reis.’
Zij zat helemaal gekluisterd aan de telefoon te luisteren. Na een moment van stilte zei ze: ‘Ik vind het zo geweldig dat je me dit nog hebt willen meegeven. Ik word hier zo blij van en wil je nogmaals van harte bedanken voor deze inspirerende woorden. Je laat mensen echt zien hoe hoop werkt.’ Dat waren haar laatste woorden en toen hebben we de verbinding verbroken. Twee dagen daarna was er 24-uurs zorg en was ze niet meer aanspreekbaar.
Mijn ogen knipperden al geruime tijd en de avond voor de bewuste dag(en) schreef ik naar een naaste bekende van haar. Zij zou me laten weten als zij nieuws had. De dag erop, precies twee weken na mijn bezoek en vandaag een week geleden, kreeg ik het bericht dat zij was overleden. Een prachtvrouw die deze aarde heeft verlaten. De wereld telt een wonder minder.
Later die week werd ik gebeld door een andere naaste bekende van haar. Hij wist dat ik al op de hoogte was en we gingen wat terugblikken. In de korte tijd dat wij deze persoon hebben meegemaakt heeft ze een diepe indruk op ons achter gelaten. En dan volgt de zin: ‘zij heeft veel over jou aan iedereen verteld, je hebt haar zo blij gemaakt. Je hebt veel voor haar betekend.’ Ik werd er stil van….
Morgen is het afscheid van deze bijzondere vrouw. Ik weet niet hoe ik me ga voelen of wat er gaat gebeuren, maar dat het speciaal gaat worden, dat is een zekerheid. Haar doorzettingsvermogen en drive ondanks haar ziekte hebben me duidelijk gemaakt dat mijn missie ‘mensen meer zingeving en bezieling laten ervaren door (samen)werken met Hoop waardoor ze de beste versie van zichzelf worden’ zoveel meer betekenis en kracht kunnen geven in mensenlevens. Geen verkooppraatje of mooie woorden, maar een authentieke verborgen kracht waar mensen echt van gaan bloeien en groeien.
Haar laatste woorden zullen me altijd bij blijven. ‘Het vertrouwen in elkaar hebben, openstaan voor een andere cultuur en het toelaten ervan. Een andere manier van denken, anders kijken en anders doen kan tot wonderen leiden. Jij doet dat als mens in je omgeving en in je werk met Hoop. Wij Nederlanders kunnen hier veel van leren. Zeker in deze tijden van onzekerheid en angst. Ga door met Hoop ook als ik er niet meer ben.’
Het ga je goed op je volgende reis! En ik ga door met mijn missie hier op deze aarde!
Asha Nagesser