Wonderen zijn de wereld niet uit

Wat doe je als je 83 en 85 bent en door een val van de één je opeens samen thuis languit in de gang met plavuizen vloer komt te liggen te midden van vele glasstukjes en soep met gesneden worst? Romantiek van een andere orde of een noodsituatie die je overvalt? Wat doe je dan en hoe krijg je hulp?

Deze situatiebeschrijving is een waargebeurd verhaal van 3 dagen geleden. Ik had de dag ervoor gebeld met deze bijzondere mevrouw. Ze is een inspiratiebron voor velen en inmiddels een hartsvriendin voor mij. Zij heeft niet lang meer te leven gezien haar slechte fysieke gesteldheid. In een kort gesprek op de avond ervoor zei ik dat ik morgen zou langskomen zonder een tijd te noemen.

De volgende dag toen ik aanbelde om 15.15 uur trof ik haar zwaar ademend en vermoeid aan, terwijl ze glasscherven aan het bezemen was met een handbezem met lange steel. Haar vermoeide blik sprak boekdelen. Ik schrok om haar zo te zien (ik herkende de aanblik van mijn schoonmoeder die een half jaar geleden is overleden.) Ze gaf aan dat haar partner gevallen was met een soepkom in zijn hand. Ze had op dat moment hulp nodig, en wist niet goed hoe dat te vragen en twijfelde wat te doen…

De deur dicht houden om eerst het meeste zelf te doen zodat ik niet in de glasscherven zou stappen. Of toch maar de deur open doen en mijn hulp aanvaarden en daarmee ook het risico van het stappen in glasscherven maar laten varen. Ofwel vanuit haar perspectief: jezelf sterk voordoen terwijl je weet dat je het niet kunt of jezelf kwetsbaar opstellen en de ander toelaten jou te helpen? Vanuit mijn perspectief: afwachten tot je binnen mag komen op haar aangeven en toekijken hoe ver ze zelf komt of leiding nemen en aangeven dat je binnenkomt omdat je inziet dat zij hulp nodig heeft en jij deze kunt bieden om erger te voorkomen.

In een mum van tijd wist ik wat te doen: direct in actie komen en zelf de handen uit de mouwen steken om haar en haar partner, die op bed lag om bij te komen, te helpen. Niet denken of ik dit wel zou moeten doen omdat het niet past bij mijn rollen, taken, doelen en verwachtingen maar nu zelf ingrijpen. Nemen van je verantwoordelijkheid naar je medemens toe en doen wat op dat moment nodig is. Echt van betekenis zijn voor de ander in de praktijk. Dus de boel goed aanvegen en dweilen zodat de glasscherven weg waren en ook nog wc-papier aanvullen. Het voelde aan als thuiskomen. En dat in je mooie outfit omdat je daarna nog doorgaat naar een bestuursvergadering….

Op deze dag zou er geen thuishulp of andere hulp komen… en dit gaf nog meer zorg… Mijn vriendin had wel onthouden dat ik zou komen en hoopte dat ik zou verschijnen. En jawel, de bel ging precies op het juiste moment op de juiste plek en kon ik de juiste hulp bieden die zij nodig had. Nadat alles weer op orde was hebben we rustig thee gedronken en intens genoten van Lindt pure chocolade-ballen in chique verpakking. Deze had ik meegenomen voor één van mijn laatste bezoeken aan haar om nog samen een ‘feestje te vieren’. Ze had ze nog niet eerder gegeten en vond ze kostelijk smaken. ‘Jij gaat duidelijk voor kwaliteit’. Haar partner sloot kort daarna ook aan. Hij had gelukkig slechts een pijnlijk bil en een snijwond aan zijn vinger overgehouden aan de val.

We hebben samen een mooie bijzondere middag gehad. We voelden de kracht van aanwezigheid en onze diepere verbinding. Zij raakte niet uitgesproken over hoe deze benarde situatie heeft geleid tot een wonderbaarlijke oplossing, die niet te organiseren valt. Dingen gebeuren nu eenmaal en hoe ga je ermee om? En dat oplossingen uit een hele andere hoek kunnen komen dan je zelf kunt bedenken of voorstellen. Zelf ben ik heel dankbaar dat we dit samen hebben mogen meemaken wetende dat haar biologische klok binnenkort zal ophouden te tikken.

Haar woorden staan me voor altijd bij. ‘Het vertrouwen in elkaar hebben, openstaan voor een andere geaardheid en het toelaten ervan. Een andere manier van denken, anders kijken en anders doen kan tot wonderen leiden. Jij doet dat als mens in je omgeving en in je werk met Hoop. Wij Nederlanders kunnen hier veel van leren. Zeker in deze tijden van onzekerheid en angst. Ga door met Hoop ook als ik er niet meer ben.’

Asha Nagesser